در این مقاله به روش های کنترل رطوبت هوا می پردازیم. ابتدا به بررسی تجهیزات افزایش رطوبت و سپس به بررسی روش های کاهش رطوبت می پردازیم.
تجهیزات کنترل رطوبت زنی
در جایی که نیاز به افزایش رطوبت داریم از تجهیزات رطوبت زنی استفاده می کنیم. این تجهیزات را می توان در جهار گروه زیر طبقه بندی کرد:
- ایرواشر ها
- رطوبت زن تشتکی
- رطوبت زن بخار خشک
- رطوبت زنی الکتریکی
ایرواشر یا هواشوی
این تجهیزات نه تنها به عنوان فیلتر بلکه به عنوان دستگاه سرمایش تبخیری نیز مورد استفاده قرار می گیرد. در برخی از این گونه رطوبت زن ها که به عنوان بخشی از یک دستگاه هواساز کاربرد دارند، آب از طریق یک لوله که بر روی آن افشانک هایی تعبیه شده است به فضای عبور هوا می پاشد و ضمن تخلیه با هوا، رطوبت آن را افزایش می دهد. وضعیت هوای خروجی از رطوبت زن تحت تاثیر دمای آب ورودی به رطوبت زن است و تغییر دمای آب تاثیرات گوناگونی بر هوای عبوری دارد.
در صورتی که دمای آب ورودی بیشتر از دمای خشک هوا باشد، ضمن افزایش رطوبت، دما هوا نیز افزایش می یابد.
چنانچه دمای آب ورودی به رطوبت زن بین دمای خشک و مرطوب باشد، هوای عبوری خنک شده و در ضمن رطوبت نیز افزایش می یابد. اگر دمای آب ورودی به رطوبت زن بین دمای خشک و مرطوبت باشد، هوای عبوری خنک شده و در ضمن رطوبت نیز افزایش می یابد. اگر دمای آب ورودی بین دمای هوای مرطوب و نقطه شبنم باشد، هوای خنک می شود و در این حالت اثر رطوبت زنی تابع دمای حرارت آب سرد ورودی خواهد بود.
اگر دمای آب ورودی به رطوبت زن کمتر از نقطه شبنم هوا باشد، هوای عبوری خنک و در ضمن رطوبت گیری می شود.
رطوبت زن تشتکی
دارای یک تشتک آب است که با آب گرم و یا بخار گرم می شود. در این دستگاه یک بادزن، هوا را از روی آب گرم تشتک عبور دادره و در این بین رطوبت حاصل از تبخیر آب تشتک همراه با هوا به فضای مرود نظر ارسال میشود. سطح آب در تشتک به وسیله یک شناور تنظیم می شود.
رطوبت زن بخاری
دارای مخزنی است که در صورت پایین آمدن مقدار رطوبت، از طریق باز شدن یک شیر پنوماتیک یا برقی، دهانه خروجی آن باز شده و یا بخار جمع شده در آن وارد محیط می شود. این واحد ها قابلیت نصب در محیط و یا در داخل کانال های هوا را دارند. واحدهایی که به صورت مستقیم در محیط قرار می گیرند دارای بادزنی هستند که همزمان با باز شدن مسیر عبور بخار توسط شیر اتوماتیک شروع به کار نموده و از این طریق سرعت رطوبت زنی را افزایش می دهند.
رطوبت زن الکتریکی
با استفاده از یک گرمکن برقی باعث تبخیر آب می شود. در این رطوبت زن یک مقاومت الکتریکی در داخل یک کوئل مسی که در داخل تشتکی غوطه ور است موجب تبخیر آب و کنترل رطوبت می شود.
تجهیزات رطوبت گیری
به روش جذب و سردسازی، رطوبت هوا را می گیرند. در ایرواشر ها نیز امکان رطوبت گیری کنترل رطوبت وجود دارد، مشروط بر این که دمای آب پایین تر از نقطه شبنم هوا باشد.
رطوبت گیری با کوئل سرد
در فصل تابستان نیازمند تجهیزات ویژه نیست. چنانچه دمای کوئل هواساز کمتر از نقطه شبنم هوای عبوری باشد، عمل رطوبت گیری انجام می شود. اما چنانچه مقدار سرمای بیش از اندازه مطلوب باشد، لازم است که دمای هوای عبوری توسط یک کوئل گرمکن دوباره تعدیل شود.
کنترل رطوبت و رطوبت گیری با استفاده از سیکل سرمایش نیز روش رایجی است. این گونه رطوبت گیرها از نظر عملکرد وساختار بسیار شبیه به سردکننده های تراکمی هستند. در آن ها رطوبت هوا پس از عبور از میان کوئل اواپراتور تقطیر شده و در تشتکی جمع آوری و سپس از طریق لوله تخلیه به بیرون هدایت می شود. اما در این گونه رطوبت زداها نیز هوای عبوری سرد می شود. چنانچه نیازی به هوای سرد نباشد می باید هوا را بار دیگر گرم کرد و این عمل به وسیله عبور هوا از روی کندانسور صورت می گیرد.
در این شرایط عبور هوای خشک شده از روی کندانسور ضمن کاهش دمای کندانسور، باعث افزایش دمای هوا می شود و در نتیجه دمای هوای ورودی و خروجی رطوبت گیر تقریبا یکسان خواهد بود.
رطوبت گیری به روش جذب
این روش بر اساس استفاده از املاح جاذب رطوبت مانند سیلیکلات ها است که اصولا استفاده از آن ها به دلیل این که سریعا توسط بخار آب اشباع می شوند در سیستم های تهویه مطبوع رایج نیست مگر آن که مواد جاذب رطوبت دوباره احیا گردند.
یکی از این روش ها، استفاده از تجهیزات متخلخل سیلیکاژلی است. از این گونه تجهیزات می توان چرخ لانه زنبوری را نام برد. این چرخ که از ورق های جاذب و در ضخامت های متفاوت ساخته می شود، به وسیله یک الکتروموتور به گردش می آید و عبور هوای مرطوب از داخل شکاف های آن موجب خشکی آن می گردد.
برای گردش هوای فعال شده معمولا یک چهارم از سطح چرخ به این کار اختصاص می یابد. در حالی که سه چهار سطح مشغول رطوبت گیری است، یک گرمکن الکتریکی یک چهارم باقیمانده را خشک و احیا می کند.
تحریریه تیم خدمات فنی مهندسی به فیکس
